ഒരിക്കൽ

പനിനീർ പൂവിൻ്റെ ഇതളുകൾ പോലെ മൃദുലമായ ചുണ്ടുകൾ,

നീണ്ടുവിടർന്ന മാൻ മിഴികളെപ്പോലെയുള്ള കണ്ണുകളോടായി ചോദിച്ചു –

എന്തേ നീ നിറയാത്തത്

എന്തേ നീ തുളുമ്പാത്തത്

എന്തേ നീ പെയ്ത് ഒഴുകാത്തത്

കരയുവാൻ ഒരു മഹാ സമുദ്രം കൂടെയില്ലേ

          കരഞ്ഞു തീർക്കൂ

നിന്നിലെ തിരമാലകൾ ഒന്നടങ്ങി ശാന്തമാകട്ടെ

അപ്പോൾ നിൻ്റെ മനസ്സും ഒന്ന് ശാന്തമാകും

കൂമ്പിയടഞ്ഞ മിഴികൾ മെല്ലെ പറഞ്ഞു –

എൻ മിഴികൾ നിറഞ്ഞൊഴുകിയാൽ

നിനക്ക് വിതുമ്പാതിരിക്കാൻ കഴിയുമോ 

തേങ്ങി കരഞ്ഞു നീ തളരുകയില്ലേ

ങും

അലറി കരയാതിരിക്കാനാവുകയില്ല

നിൻ മിഴികൾ നിറഞ്ഞാൽ

ഞാൻ പൊട്ടി പോകും

നിൻ പുഞ‌്ചിരിയാണെൻ

ശാന്തത

എൻ പ്രിയേ 

നീ നിൻ മിഴികൾ നിറയ്ക്കരുതേ

എനിക്കു കരയുവാൻ കഴിയുകയില്ല